کد مطلب:313507 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:184
سلام بر تو ای خادم عباس
مؤلف كتاب الوقایع (صفحه ی 36) از آیةالله العظمی حاج میرزا حسن شیرازی (متوفی سنه ی 1312 ق) نقل كرده كه فرمود:
من از سامرا برای زیارت حسین بن علی علیه السلام رهسپار شدم. در بین راه به منزل یك نفر رئیس قبیله وارد شدم. ضمن پذیرایی زنی پیش من آمد و گفت: «السلام علیك یا خادم العباس»، درود بر تو ای خادم عباس. من از این طرز سلام تعجب نمودم. از رئیس قبیله پرسیدم این زن كیست و چرا این جور سلام می دهد؟
جواب داد: این زن، خواهر من است.
زمانی من سخت مریض شدم، به گونه ای كه حالم وخیم گشت و به حالت احتضار رسیدم. در آن حال دیدم كه خواهرم بالای تپه ای كه جلوی منطقه ی سكونت ایل ما قرار دارد، رو به سوی قبر مولای ما عباس علیه السلام كرده و با گیسوی پریشان و چشم گریان
[ صفحه 316]
می گوید: اباالفضل، از خدا بخواه برادرم را شفا دهد.
سپس دو آقای بزرگوار را مشاهده كردم، یكی از آنان به دیگری گفت: برادرم، حسین، ببین این زن مرا وسیله ی شفای برادر خود قرار داده است، از خدا بخواه تا او را شفا دهد. امام حسین علیه السلام فرمود، این شخصی است كه نزدیك است دنیا را بدرود گوید، و كار از كار گذشته است. خواهرم برای بار دوم و سوم با لحن تند از مولای ما عباس علیه السلام خواست تا از خدا برای من درخواست شفا نماید.
مجددا دیدم كه عباس با دیده ی اشكبار به امام حسین علیه السلام عرضه می دارد: برادرم، از خدا بخواه كه این مریض را شفا دهد، وگرنه لقب باب الحوائجی را از من سلب نماید.
امام حسین علیه السلام با توجهی كامل فرمود: برادرم، خدایت سلام می رساند و می فرماید این موقعیت تا روز قیامت برای تو باقی است. ما به احترام تو این مریض را شفا دادیم. [1] .
درگاه او چو قبله ی ارباب حاجت است
باب الحوائجش همه جا گفتگو كنند
من از سامرا برای زیارت حسین بن علی علیه السلام رهسپار شدم. در بین راه به منزل یك نفر رئیس قبیله وارد شدم. ضمن پذیرایی زنی پیش من آمد و گفت: «السلام علیك یا خادم العباس»، درود بر تو ای خادم عباس. من از این طرز سلام تعجب نمودم. از رئیس قبیله پرسیدم این زن كیست و چرا این جور سلام می دهد؟
جواب داد: این زن، خواهر من است.
زمانی من سخت مریض شدم، به گونه ای كه حالم وخیم گشت و به حالت احتضار رسیدم. در آن حال دیدم كه خواهرم بالای تپه ای كه جلوی منطقه ی سكونت ایل ما قرار دارد، رو به سوی قبر مولای ما عباس علیه السلام كرده و با گیسوی پریشان و چشم گریان
[ صفحه 316]
می گوید: اباالفضل، از خدا بخواه برادرم را شفا دهد.
سپس دو آقای بزرگوار را مشاهده كردم، یكی از آنان به دیگری گفت: برادرم، حسین، ببین این زن مرا وسیله ی شفای برادر خود قرار داده است، از خدا بخواه تا او را شفا دهد. امام حسین علیه السلام فرمود، این شخصی است كه نزدیك است دنیا را بدرود گوید، و كار از كار گذشته است. خواهرم برای بار دوم و سوم با لحن تند از مولای ما عباس علیه السلام خواست تا از خدا برای من درخواست شفا نماید.
مجددا دیدم كه عباس با دیده ی اشكبار به امام حسین علیه السلام عرضه می دارد: برادرم، از خدا بخواه كه این مریض را شفا دهد، وگرنه لقب باب الحوائجی را از من سلب نماید.
امام حسین علیه السلام با توجهی كامل فرمود: برادرم، خدایت سلام می رساند و می فرماید این موقعیت تا روز قیامت برای تو باقی است. ما به احترام تو این مریض را شفا دادیم. [1] .
درگاه او چو قبله ی ارباب حاجت است
باب الحوائجش همه جا گفتگو كنند
[1] قيام حق: صفحه ي 148.